Kıskançlık durumları kişiye göre farklılık göstermektedir. Yaşlılarda değişik nedenlerle ortaya çıkan bunama hallerindeki kıskançlıklar de görülebilmektedir. Yaşla beraber insan kendini güçsüz hissetmesi, yetersiz hissetmesi gibi olaylarla karşı karşıya kalabilmektedir. Eşler arasındaki hafif düzeydeki kıskançlıklar hoş karşılanır. Hatta aralarındaki sevgi bağlılığının bir göstergesi olarak kabul ederler. Fakat aradaki sevgi ve güven ne kadar güçlü olursa olsun, eşler öncelikle kendilerine güveni sağlamalıdırlar. Kıskançlık durumları, bazıları için kamçılayıcı itici güç olarak görülse de aşırı kıskançlık hem kıskanan kişiyi hem de karşı tarafı çaresiz bırakır. Aşırı kıskanmak sevmenin ve aşkın koruyuculuğun bir yolu değildir. Tam tersine sevgi yıpratmaya sebebiyet verir. Dozunda ve dengeli olması en ideal olanıdır.

İnsanoğlunun kıskançlık duygusu aslında çocukluk dönemine dayanmaktadır. Çocuklarımızın yaşadığı önemli duygulardan birisi kıskançlık olabilmektedir. Yaşamın her döneminde olabileceği gibi çocukluk döneminde de kıskançlık duygusunu yaşamak normal bir durumdur. Çocuklarda kıskançlığın sebepleri vardır. Çeşitli sebeplerden olabildiği gibi kişilere yönelikte olabilmektedir. Örneğin arkadaşı, anneyi babayı veya kardeşi kıskanmalar gibi. Kendilerine gösterilen ilginin, sevginin azaldığını düşündükleri anda kıskançlık yaşayabilmektedirler. Yaşadıkları kıskançlığı çeşitli şekillerle ifade edebilirler, tepki gösterirler. Doğal bir duygu olan kıskançlığın temelinde güvensizlik yatmaktadır. O ana kadar kendisine yönetilen ilgi, bir başkasına çevrildiği vakit çocuk kendini bırakılmış, terk edilmiş ve güvensizlik duygusu içerisine girer. İlginin üretildiği yeni kişiye karşı bir hırçınlıkla bakar.

Kıskançlık bazı durumlarda geçici olsa da bazı durumlarda da ömür boyu onunla beraber hayat boyu yürümeye devam etmektedir. Çocuklarda çok sık karşılaştığımız kardeş kıskançlığı ortaya çıkmaktadır. Bu durumlarda bazı çocuklarda kıskançlıklarını kardeşlerine saldırgan davranışlar da bulunarak gösterebilirler. Bunun amacı ise ilgi görmektir. Çocuk dayak yemeye bile razı olur. Çünkü dayak yemek bile onun için unutulmaktan veya ilgi görmemekten iyi bir durum olarak düşünür. Bazı çocuklarda ise içlerine kapanarak ve çevresine karşı ilgisiz kalarak ya da kardeşi ile rekabet etme yarışına girerek bu durumlarda yaşanan küçük davranışlarda bulunmaya başlarlar. Bu zorlu durumlarda anne ve babaya çok iş düşmektedir. Çocuklarımızın bu zor anlarının farkında olup, onları üzmeden bu durumları ortadan kaldırma çabası içerisine girmeliyiz. Böylelikle daha sağlıklı nesiller yetiştirmiş olmaktayız.