Kıskançlık, geçmişten günümüze kadar var olan ve insan yaşamını derinden etkileyen rahatsız edici duygulardan biridir. Kıskançlık, kaybetmekten korktuğumuz bir kişinin ya da ilişkinin tehdit altında olduğu sanısıyla yaşanan karmaşık bir ruhsal deneyimdir. Kıskançlıkla beraber öfke, mutsuzluk, yalnızlık ve çaresizlik gibi duygular da deneyimlenir. Kıskançlık yaşayan kişiler, sahip olduklarını başkalarına kaptırma endişesiyle bu durumu ortaya çıkarırlar.

Bazı durumlarda kıskançlık yaşamın bir parçası olarak gelip geçici olabilirken, bazen de yaşamı alt üst edecek şekilde olabilir. Kıskançlık duygusu insan doğasında var olan bir parçadır. Kadın ve erkeklerin yaşadıkları kıskançlık duyguları farklılık gösterebilir. Kadınlar daha yapıcı bir yaklaşım sergilerken, genellikle alttan alan bir tutum gösterirler. Erkekler ise genellikle tehdit ederek veya fiziksel güç kullanarak sonuca ulaşma çabasındadırlar. Kıskançlık, çoğu zaman birçok insan ilişkisini derinden etkileyen ciddi bir sorun olmaya başlamaktadır. Bu durum özellikle kadın ve erkek ilişkilerinde sıkça görülmektedir. Kıskançlık duyguları ilk başlarda daha tatlı ve hoş gibi görünse de zamanla insanlar birbirine alıştıkça, bu durum daha da kötüleşmeye başlayabilir.

Kıskançlık durumları, insanın kendi içinde ilişkileri için büyük tehlikeler barındırır. Çünkü kıskançlık, gözleri hiçbir şey görmeyen ve başka bir şeyi görmesine engel olan bazı durumları ortaya çıkarabilir. Kıskançlık çoğu zaman günlük hayat içinde gelişir ve ilişkinin belirli noktalarında hayal kırıklığı yaşanmasına sebebiyet verir. Kıskançlığın üstesinden gelebilmek için eşler arasındaki kuvvetli bir bağ sağlanması gerekmektedir. Güven sorunları ortadan kalktığında, çoğu zaman kıskançlığın azaldığını görmekteyiz. Bu yüzden açık ve dürüst olmak, iletişim kurabilmek ve birbirine ait olma duygusunu güçlendirmek, kıskançlık açısından son derece önemlidir.

Kıskançlık durumları kişiye göre farklılık gösterebilir. Yaşlılarda, örneğin bunama gibi durumlarda da kıskançlık görülebilir. Yaşlılıkla birlikte insan kendini güçsüz ve yetersiz hissetme olaylarıyla karşı karşıya kalabilir. Eşler arasındaki hafif düzeydeki kıskançlıklar hoş karşılanabilir ve aralarındaki sevgi bağlılığının bir göstergesi olarak kabul edilir. Ancak, aradaki sevgi ve güven ne kadar güçlü olursa olsun, eşler öncelikle kendilerine güveni sağlamalıdırlar. Kıskançlık durumları, bazıları için kamçılayıcı itici bir güç olarak görülse de aşırı kıskançlık hem kıskanan kişiyi hem de karşı tarafı çaresiz bırakır. Aşırı kıskanmak, sevmenin ve aşkın koruyuculuğunun bir yolu değildir; tam tersine sevgiyi yıpratmaya sebebiyet verir. Dozunda ve dengeli olması en ideal olanıdır.

İnsanoğlunun kıskançlık duygusu aslında çocukluk dönemine dayanmaktadır. Çocukların yaşadığı önemli duygulardan biri kıskançlık olabilir. Yaşamın her döneminde olabileceği gibi çocukluk döneminde de kıskançlık duygusunu yaşamak normal bir durumdur. Çocuklarda kıskançlığın çeşitli sebepleri vardır. Örneğin, arkadaşını, anne veya babayı ya da kardeşi kıskanma gibi. Kendilerine gösterilen ilginin ve sevginin azaldığını düşündükleri anda kıskançlık yaşayabilirler. Yaşadıkları kıskançlığı çeşitli şekillerde ifade edebilir, tepki gösterebilirler. Doğal bir duygu olan kıskançlığın temelinde güvensizlik yatar. O ana kadar kendisine yöneltilen ilgi, bir başkasına çevrildiğinde çocuk kendini bırakılmış, terk edilmiş ve güvensizlik duygusu içinde hisseder. İlginin yöneldiği yeni kişiye karşı bir hırçınlıkla bakar.

Kıskançlık bazı durumlarda geçici olsa da bazı durumlarda ömür boyu devam edebilir. Çocuklarda çok sık karşılaştığımız kardeş kıskançlığı ortaya çıkmaktadır. Bu durumlarda bazı çocuklar kıskançlıklarını kardeşlerine karşı saldırgan davranışlarda bulunarak gösterebilirler. Bunun amacı ise ilgi görmektir. Çocuk, dayak yemeye bile razı olur; çünkü dayak yemek bile onun için unutulmaktan veya ilgi görmemekten daha iyi bir durum olarak düşünülebilir. Bazı çocuklar ise içlerine kapanarak, çevresine karşı ilgisiz kalarak ya da kardeşi ile rekabet etme yarışına girerek bu durumu yaşarlar. Bu zorlu durumlarda anne ve babaya büyük iş düşmektedir. Çocuklarımızın bu zor anlarının farkında olup, onları üzmeden bu durumları ortadan kaldırma çabası içine girmeliyiz. Böylelikle daha sağlıklı nesiller yetiştirmiş oluruz.